Het eerste boek van de Dīgha Nikāya, de Verzameling van de Lange Verhandelingen van de Boeddha, verzamelt 17 sutta's die niet passen in de typische indeling van verhandelingen, maar zijn groeperingen die eeuwen later tot stand zijn gekomen om als een andere canonieke verzameling te worden geclassificeerd.
Terwijl de sutta's van de canonieke verzamelingen: Saṁyutta, Majjhima en Anguttara Nikayas, tot doel hebben het woord, de leer en het onderricht van de Boeddha uit te leggen en tevens enkele indirecte gegevens te verschaffen, is dit boek daarentegen een heterogene compilatie van tirades tegen de verschillende geloven die botsten met het beginnende boeddhisme.
Diatribe, of "debat", is de naam voor een kort ethisch betoog, in het bijzonder van het type dat door de cynische en stoïcijnse filosofen werd gecomponeerd. Deze populaire morele lezingen hadden vaak een polemische toon, gericht tegen individuen of sociale groepen. In dit geval laten ze geen enkele gemeenschap, geloof of religie van die tijd onaangeroerd.
Dit boek lijkt te zijn samengesteld om te worden gegeven aan boeddhistische missionarissen om te worden gebruikt als een handleiding voor debat tegen andere religies om volgelingen te winnen. Dit is de toon van de meeste van de eerste dertien verhandelingen. Noch mythomanie, noch millagerie, waar het Indiase publiek altijd zo dol op is geweest, wordt geminacht.
Als we hun structuur bestuderen, zien we onmiddellijk dat ze volledig vreemd zijn aan de canonieke en dat hun inhoud over het algemeen bestaat uit een aanklacht tegen een religieuze groepering, gevolgd door een reeks korte plakken van canonieke sutta's die zonder veel criterium zijn geselecteerd.
DN 9. Met Poṭṭhapāda gaat de onbekende auteur ervan in een reeks dialectische vallen totdat hij een punt bereikt waar hij niet meer uitkomt en dit oplost door alles nog ingewikkelder te maken zodat niets meer duidelijk is. In DN 13. De Drie Wetenden worden de brahmanen dezelfde ondeugden en gebreken verweten als de boeddhistische monniken. De rest van de valse verhandelingen probeert niet de regelmatige structuur van de sutta's te imiteren, noch de bewoordingen, noch de inhoud, wat getuigt van een geringe kennis bij de auteurs ervan van de rest van de Nikayas.
Zij zijn gemarkeerd met een dubbele asterisk (**).
Tenslotte is het vreemd dat deze verzameling het meest populair is onder de hedendaagse boeddhistische volgelingen.
Drie van de vier grote verhandelingen zijn ook verzameld: het Mahapadana, het Mahanidana, en het Mahaparinibbana.
Maar de vlek van onwaarheid strekt zich ook uit over twee van de grote verhandelingen: het Mahapadana, of De Grote Kroniek van de Boeddha's, dat een pamflet is van een overdreven barok, zelfs voor de oosterse smaak, en het uitgebreide Mahaparinibbana, dat niet vrij is van onwaarheden verspreid over zijn uitgebreide geschrift.
Integendeel, de Mahanidana, of Grote Verhandeling over de Oorzaken, is een uitputtende compilatie van de theorie van Afhankelijke Oorsprong in één enkele tekst, en de Mahasatipatthana, of Grote Verhandeling over de Instructies voor de Praktijk, doet hetzelfde met verschillende praktijken. Ze worden niet allemaal behandeld, maar degenen die worden behandeld, worden diepgaand behandeld.
Deze twee toespraken alleen al maken dit boek de moeite waard.